همه ی هستی من آیه ی تاریکی ست که تو را در خودتکرار کنان به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد.من در این آیه تو را آه کشیدم آه!!من در این آیه تو را به درخت و آب و آتش پیوند زده ام.

زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد؛زندگی شاید ریسمانی ست که مردی خود را از شاخه ای می آویزد.زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله ی رخوتناک دو هماغوشی.زندگی شاید طفلی ست که از مدرسه برمی گردد؛یا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر بر می دارد و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید:صبح به خیر!!

زندگی شاید آن لحظه ی مسدودی ست که نگاه من در نیمی چشمان توخود را ویران می سازد و در این حسی ست که من با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت.

در اتاقی که به آندازه ی یک تنهایی ست دل من که به آندازه ی یک عشق است به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد. به زوال زیبای گل ها در گلدان؛به نهالی که تو در باغچه ی خانه ی مان کاشته ای؛به آواز قناری ها که به اندازه ی یک پنجره می خوانند اه!!

سهم من این است،سهم من این است،سهم من آسمانی ست که آویختن پرده ای آن را ان را از من می گیرد،سهم من پایین آمدن از پله های متروکی ست و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن.سهم من گردش حزن الودی در باغ خاطره ها ست و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید:دست هایت را دوست دارم!

دست هایم را در باغچه می کارم،سبز خواهم شد می دانم،می دانم،می دانم و پرستو ها در گودی انگشتان جوهری من تخم خواهند گذاشت.گوشواری به دو گوشم می آویزم از دو گیلاس سرخ همزاد و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم.

کوچه ای هست که در آنخا پسرانی که به من عاشق بودند هنوز با همان موهای درهم و گردن های باریک و با پاهای لاغر به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را باد با خود برد.

کوچه ای هست که قلب من آنجا از محله های کودکی ام دزدیده اند.

سفر حجمی در خط زمان ،سفر حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن،حجمی از تصویری آگاه که ز مهمانی ائینه ای برمی گردد و به دین سان است که گردی می میرند و گردی می مانند.

هیچ صیادی از جوی حقیری که به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد.

من پری کوچک تنهایی را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نیلبک چوبی می نوازد آرام آرام.پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد.